Prolog.

 rok 1998

- Mamo! Spójrz, to tatuś! Zobacz, jak świetnie gra- mała dziewczynka siedziała wpatrzona w telewizor i jak zaczarowana oglądała poczynania reprezentacji Francji w piłce nożnej w ćwierćfinale mundialu. Z największym zaciekawieniem oglądała ojca- podstawowego napastnika Francuzów.
- Amanda, musimy już iść, bo spóźnimy się na lekcję- matka zajrzała do pokoju i pośpieszyła sześciolatkę.
- Ale mamo... Dopiero zaczęła się druga połowa, jest remis. Nie będziemy wiedziały, czy tata wygrał, czy przegrał- próbowała na wszystkie sposoby przekonać matkę do oglądania.
 - Skarbie, skup się na fortepianie. Piłka nożna to nie jet zajęcie dla dziewczynek, dobrze? Już, wyłączaj telewizor i wychodzimy- kobieta nie chciała słuchać sprzeciwu i postawiła na swoim. Amanda z bólem serca wyłączyła telewizor i poszła przygotować się do wyjścia na lekcję fortepianu.
Złość, jaka emanowała z małej, nie dała się nie zauważyć przez rodzicielkę.
- Kochanie nawet jeśli jesteś niezadowolona, nie przystoi ci to okazywać. Proszę natychmiast się uspokoić i za moment wychodzimy- nie zabrakło jak zwykle pouczeń, jak powinna zachowywać się dama. Na takie właśnie kobiety Anna planowała wychować swoje córki. Piłka nożna zdecydowanie nie mieściła się w przedziale zajęć, na które mogły uczęszczać dziewczynki.
- Sto razy wolałabym grać w piłkę niż chodzić na ten głupi fortepian i jeszcze głupszy balet. Chcę, żeby tata już wrócił!- obruszyła się Amanda i zniknęła za drzwiami swojego pokoju, które nieopatrznie puściła, a te trzasnęły. To zachowanie jeszcze bardziej zdenerwowało matkę, która szybko powędrowała za sześciolatką.
- To, że tata pozwala wam na te humory, to nie znaczy, że ja będę to znosić. Nie będziesz grała w piłkę, bo piłka jest dla chłopców. Koniec dyskusji na ten temat. Teraz zabieraj nuty i wychodzimy. Chloe!- wyszła i skierowała się do pokoju drugiej córki, aby ją pośpieszyć.

- Tato! Tato! Wygraliście! Strzeliłeś bramkę! Super!- Amanda wskoczyła na ramiona ojca i owinęła się wokół jego szyi, co wywołało szeroki uśmiech na jego twarzy. Na stadionie trwała euforia, bo oto Francuzi przed własną publicznością zdobyli mistrzostwo.
- Tak? Podobało ci się?- zapytał jeszcze podsycając emocje dziewczynki. Była dumna ze swojego taty, który był jej idolem.
- No pewnie! Ja też chcę grać tak, jak ty- poinformowała ojca o swoim marzeniu, którego nie dopuszczała matka.
- Naprawdę? To zapiszemy cię na jakieś zajęcia. W Paryżu mamy mnóstwo możliwości- po tych słowach jeszcze mocniej przytuliła się do ojca w geście podziękowania. To on zawsze rozumiał ich potrzeby i słuchał, co mają do powiedzenia. Matka wykonywała wytyczony sobie plan na ich wychowanie, bez ustępstw.
- Mamo! Mamo! Tata się zgodził na piłkę!- Amanda wróciła do matki, kiedy Samuel musiał wrócić do drużyny.
- Po moim trupie- skwitowała rodzicielka.

Rodzice Amandy nie wytrzymali długo wśród dzielących ich sporów i szybko zakończyli swój związek. Dziewczyna, dzięki temu że zamieszkała z ojcem, zaczęła spełniać marzenia.

"Nie ma zbyt wiele cza­su, by być szczęśli­wym. Dni prze­mijają szyb­ko. Życie jest krótkie. W księdze naszej przyszłości wpi­suje­my marze­nia, a ja­kaś niewidzial­na ręka nam je przek­reśla. Nie ma­my wte­dy żad­ne­go wy­boru. Jeżeli nie jes­teśmy szczęśli­wi dziś, jak pot­ra­fimy być ni­mi jutro?"

P. Bosmans 

_____________________________________

Przedstawiam wam króciutki prolog mojego nowego opowiadania. 

Nie zdradza on jeszcze za wiele, ale delikatnie zarysowuje historię

głównej bohaterki.

Mam nadzieję, że wam się spodoba i zostaniecie tu na trochę ;)
Zapraszam teraz do zakładki 'Characters.', gdzie przedstawione są wszystkie postaci.

Dalej już zmienię narrację i zdecydowanie długość postów.

 Niebawem pierwszy rozdział.

Pozdrawiam,

M. ;)